De "Karma Police" zou eens een grote opkuis moeten doen. (deel I)

Niet zo heel lang geleden, in een land niet zo ver hier vandaan is onlangs de stroom uitgevallen. Dit deed zich ongeveer voor tussen zeven en acht uur 's morgens. Tijdens diezelfde periode begint mijn dagelijks ochtendritueel waarbij ik uit mijn bed stap, liefst met het juiste been, iets eet, mij was en mij aankleed.
Nu is het heel toevallig zo dat ik een inwoner ben van een land niet zo ver hier vandaan waarmee ik de desbetreffende stroomuitval aan den lijve heb ondervonden. Ik kan jullie mededelen dat dit toch wel een aanpassing vraagt van levensomstandigheden.
Het eerste wat me onmiddellijk opviel was dat de verwarming niet was ingeschakeld. Dus als we een warm kamertje willen zonder elektriciteit te gebruiken zouden we een vuurtje mogen stoken.
Tegelijkertijd met de kilte valt het ook al meteen op dat er geen licht is. Een zaklamp is ook niet ter mijn bezit, wat het allemaal nog moeilijker maakte om mij een weg te banen door mijn woning. Ik kan je wel vertellen dat tanden poetsen bij kaarslicht iets romantisch heeft.
De warme choco of koffie kon ik ook op mijn buik schrijven. Fruitsap en een banaan werd mijn ontbijt op deze dag in kwestie. Ook luister ik graag een deuntje op de radio tijdens deze routine. Echter, zelf zingen, piano of gitaar spelen zou de enige oplossing geweest zijn op dat moment.
Uiteindelijk was ik nagenoeg bereid om de deur uit te gaan en mij naar de bushalte te begeven waarop prompt enkele lichten die ik had gepoogd in te schakelen tijdens de elektriciteitspanne opeens inschakelden. Er was terug stroom en spanning. Dat vond ik een betreurenswaardig feit...

Maar nu genoeg getypt, ik ga een beetje Tetris spelen...

De wereld draait alleen rond mij... en ook rond u!

Neen, dit is geen verdieping in de relativiteitstheorieën van Einstein. Dat zijn onderwerpen die mijn petje te boven gaan. Mijn verontschuldigingen voor de valse hoop die ik misschien heb opgewekt bij een van mijn lezers.

Iedereen heeft wel eens de fundamentele vragen in zijn hoofd gehad. Wat doen we hier? Waar komen we vandaan? Waarom zijn we hier? Wat is liefde?
We kunnen zo wel ongelooflijk veel vragen bedenken waar we nog steeds geen antwoord op hebben en waarschijnlijk ook nooit een antwoord op gaan vinden.
Mijn beschouwing rond dit onderwerp is de volgende: "Het leven is een door mijn geest gecreëerde realiteit."
Ik zal mijn stellingname proberen te verduidelijken met een gedachtevoorbeeld.

Ik ga naar de bibliotheek. Ik heb enkele boeken gelezen die zich in die bibliotheek bevinden. De boeken die ik gelezen heb bevatten dus voor mij een inhoud. Ik heb de letters die op de pagina's van dat boek beschreven staan gezien en gelezen.
Alle boeken die ik niet gelezen heb in de desbetreffende bibliotheek hebben voor mij niet meer dan een rug en een dikte. De pagina's zijn allemaal leeg, de boeken allemaal inhoudsloos. Als ik dan een van deze holle boeken uit de rek neem en open dan maakt mijn geest een verhaal dat het boek zijn inhoud geeft.
Dus er is maar één auteur en dat ben ikzelf. En dit geldt voor iedereen.

Maar nu genoeg getypt, ik ga mezelf opgeven voor een TBS in Nederland...

Dit is geen Telenetreclame.

De laatste drie seconden van dit filmpje hoor je het volgende: "Internet tegen lichtsnelheid." Wat een idiote uitspraak. De lichtsnelheid is zo een 299792,459 km/s in het luchtledige. Ik ben nu toevallig aangesloten bij Telenet en heb de in het filmpje voorkomende Fibernetverbinding. De maximum downloadsnelheid daarvan is 50 Mb/s. Ik heb geprobeerd, maar ik vind met alle moeite van de wereld geen manier om van km/s over te gaan naar Mb/s.
Er zijn eigenlijk verschillende uitspraken waarvan ik vind dat de bedenker ervan ook geen moeite heeft gedaan om er twee keer over na te denken.
De alom bekende uitspraak "regels zijn er om gebroken te worden" slaat ook op niets. Alsof iemand een spel gaat bedenken, het spel dan gaat afbakenen met allerhande regels met de achterliggende gedachte om verbroken te worden. Ik neem als voorbeeld het spel Monopoly. De bedenker heeft de regel waarbij je 4000 frank krijgt als je langs start komt niet in aanmerking genomen opdat je 4240 frank krijgt bij het passeren van start. Ik spreek hier trouwens nog over 4000 frank omdat ik in het bezit ben van een redelijk oude uitgave van het desbetreffende gezelschapsspel.  Hoogstwaarschijnlijk zal de bedenker in Amerikaanse dollars geredeneerd hebben. Doch, ik dwaal af.
Nog een voorbeeld van een in mijn ogen ondoordachte uitspraak is "de tijd doden". Ik wil hier niet te veel woorden aan vuil maken. De tijd dood je niet. De tijd bepalen met een klok of chronometer is eigenlijk niet eens een juiste vorm van tijdmeting. Verwerp maar de gedachte dat je er controle over zou hebben of zelfs een methode had om tijd te vernietigen. Zoals Muse ooit zong: "Don't waste your time or time will waste you."

Maar nu genoeg getypt, ik ga kastanjes plukken...

Slim zijn!

Volgens mij is er maar één soort domme mens.
Dat zijn mensen die beweren dat er domme mensen zijn.

Maar nu genoeg getypt, ik ga appelcompote eten...

"Ik hou niet van vrede!", schreeuwde hij.

Mijn stageschool hield een vredesweek.
Leuk initiatief.
Tegelijkertijd spijtig.
Want dit betekent dat er oorlog is.
Ik hou niet van conflicten.

Maar nu genoeg getypt, ik ga verder op een ander bewustzijnsniveau wezen...

Wie ben ik? (epiloog)

En de schuifdeuren gingen open.
Sla ik een stukje over? Het stukje waarop een soort wekker in mijn hersenen, een soort "geologische klok", mij vertelde dat ik op een knopje moest drukken zodat de bus zou stoppen aan de aan mij aangewezen halte?
Ja inderdaad, die halte is mij "aangewezen". Dat niemand maar een seconde durft denken dat wij zelf kiezen waar wij gaan en staan!
Ik stapte uit en wandelde richting het adres dat op het busabonnement stond. Veel te luide muziek bonsde door mijn hoofdtelefoon. De "zanger" zei van alles dat nonsensicaal kan klinken voor het niet getrainde oor, maar de meer bezielde luisteraars zullen uit de juiste ondertoon een keten van filosofische uitspraken ontdekken.
Ik stond voor het juiste huis. Alles kwam terug. Ik woon hier, ik eet hier, ik slaap hier, ik schijt hier.
Elke dag.
Hetzelfde.

Maar nu genoeg getypt, ik ga jullie zeggen dat "nonsensicaal" geen officieel Nederlands woord is...

Wie ben ik? (deel II: Sinaasappel)

Daar zat ik dan in de bus. Helemaal achterin, in gedachten verzonken. "Eyes closed, mind open", zei een goede vriend mij eens. Of beter gezegd: "zong een goede vriend mij eens."
Het weinige omgevingsgeluid dat er zich bevond werd tot één frequentie samengesmolten. Deze frequentie werd in mijn hoofd gefilterd waardoor ik niets meer hoorde. Of toch bijna niets meer. Er zat een stem in mijn hoofd. Een zeer heldere stem zelfs. Het leek alsof ik uit mezelf gestapt was, naast mij was gaan zitten en mezelf wou geruststellen met de volgende woorden.

Mijn appelsien, appelsien ik gooi je in de lucht.
Mijn appelsien, appelsien ik snij je in tweeën.
Mijn appelsien, appelsien heeft mijn kamer vuil gemaakt.
Men viert de dood van een man.
Mijn appelsien, appelsien is zo lekker.
Mijn appelsien, appelsien ik gebruik geen moeilijke woorden zodat je me begrijpt.
Mijn appelsien, appelsien in mijn buikje.
Op!


Maar nu genoeg getypt, ik ga fruitsap persen....

Wie ben ik? (deel I)

Ik vergeet wel eens wie ik ben. Daar heb ik wel een oplossing voor. Ik graai in mijn zakken om te zien wat er in zit. Een busabonnement. Er staat een naam en adres op. Ik besluit er heen te gaan hoewel ik nog steeds twijfel. Aan wat twijfel ik? Misschien ben ik de persoon beschreven op het stukje papier met een oppervlakte van
78,75 vierkante centimeter helemaal niet. Misschien heb ik iemands identiteit gestolen.
Een bus stopt en opent zijn schuifdeuren. Naar verluidt zijn er heel veel verschillende soorten deuren. Er bestaat zelfs een liedje over.
Ik toon het busabonnement aan de buschauffeur waarop hij vriendelijk en bevestigend knikt. De stoeltjes zijn her en der bezet met mensen. Verschillende soorten mensen. Jongens en meisjes, mannen en vrouwen, lelijke mensen en mooie mensen.
Een lege plaats! Ik heb er geen moeite mee om langs een onbekend persoon te zitten, doch zit ik wel eens graag "alleen" op de bus. Dan staar ik naar buiten en vul ik mijn hoofd met alles wat mij overkomen is tot er helemaal geen plaats meer is en dan spoel ik alle gedachten door als stront door een toilet.

Maar nu genoeg getypt, ik ga naar Pulk/Pull Revolving Doors luisteren...

Bijbelverhaal

Het is maandagochtend. Ik sta op de weegschaal, naakt. Er verschijnt een getal dat niet overeenkomt met mijn verjaardag. Dan stapt zij op de weegschaal, ook naakt. Ze gilt van blijdschap. Ik begrijp niet waarom. Dat heeft ze ook door. "Je bent je er niet van bewust, hé?", zegt ze. Ze geeft me een appel terwijl ze de volgende woorden uitspreekt: "Eet deze appel, dan zal je alles weten." Ze zei het alsof ze er al maanden op had geoefend.
Ik nam een hap uit de appel. Het was geen speciale appel trouwens. Hier en daar waren er zelfs al kleine vlekjes omdat de vrucht zijn rijpe periode aan het voltooien was. "En, voel je er al iets van?", vroeg ze ongeduldig.
"Ja hoor, nu weet ik wat je bedoelt!", riep ik heel overtuigend. Ik wou haar doen denken dat ik de waarheid sprak, wat eigenlijk niet zo was. Doch, ik had wel degelijk een nieuwe kracht verworven. Ik kon doen alsof.
Ze glimlachte omwille van mijn antwoord en doofde haar sigaret in mijn rechteroog. "Heb ik je pijn gedaan?"
"Het gaat wel, alleen zie ik niets meer door dat oog."
"Wacht maar, ik zal je verzorgen! Hou je hand even op je rechteroog en wacht enkele minuten."
Hierop stak ze een tweede sigaret aan, rookte deze half op en doofde deze in mijn linkeroog.
"Ik denk niet dat ik me hierdoor beter zal voelen..." Ik begon te huilen.
Haar antwoord op deze reactie luidde als volgt: "In deze wereld kan je maar beter blind zijn, anders overleef je het niet."

Maar nu genoeg getypt, ik ga doen alsof mijn typische oneliner hier altijd al heeft gestaan...

Ongezond?

Vroeger had ik ontwikkelde buikspieren.
Ik ging niet naar een fitnessclub, ik lachte gewoon heel erg veel.
Tegenwoordig heb ik een bierbuik.

Snipverkouden

Zakdoekjes vol snot. Slecht slapen. Niks proeven. Door je mond ademen. Niezen à volonté. Een verkoudheid. Zou de oorzaak het wisselende weer zijn? Het Belgisch weer is dan ook zo wispelturig als een kleuter die om de vijf minuten wisselt tussen een rode en een blauwe M&M. Hoe dan ook, een virus heeft zijn weg gevonden in mijn lichaam en datzelfde virus heeft mij in mijn huidige staat gebracht.
Op een bepaald moment was het zo erg dat ik in mezelf dacht: "Nou, ik ben echt wel snipverkouden!"
Toen zei een stem in mijn hoofd opeens: "Je gebruikt het woord snipverkouden, maar weet je wel wat een snip is?"
Hier moest ik negatief op antwoorden. Doch, de volgende persoon die mij vraagt wat een snip is moet ik geen antwoord schuldig blijven want na menig onderzoek ben ik te weten gekomen wat een snip is.
Een snip is gewoon een vogel. Bij het zoeken naar voedsel heeft deze vogel wel eens een druppel aan zijn snavel hangen. Dit is dan analoog met de verkouden mens die een snotneus heeft.

Nu dit is opgehelderd wil ik nog het volgende zeggen. Weet je wat ik het leukste aan een verkoudheid vind? De eerste dag of dagen dat je genezen bent. Dan besef je nog even hoe gemakkelijk het is om door je neus te ademen, hoe goed het voelt om je eten weer te kunnen proeven en om makkelijk in slaap te vallen en niet wakker te worden met een druk achter je ogen waarvan het lijkt alsof ze elk moment tegen het plafond zullen plakken. Misschien zouden we gelukkiger zijn als we om de week verkouden zouden zijn. Misschien ook niet.

Maar nu genoeg getypt, ik ga warme choco drinken...

Fictie

Fietsen en dansen tegelijk, dat kan ik als de beste. Genoeg gefietst, alleen nog maar dansen nu.
Do, si, sol, mi. Ik voel me als een slang en ook wel een beetje als de koning van de wereld.
Wie wilt er eigenlijk koning zijn van deze wereld?
Zodra ik de deur open en ik het licht aandoe verdwijnt dit euforisch gevoel wel snel. Zo snel als een haai van een dolfijn vlucht. Kutmetafoor. Hoofdpijn. Mijn tanden voelen alsof ze er dadelijk uit gaan vallen op hetzelfde moment dat mijn tandvlees gaat ontploffen. Hopelijk gebeurt dit niet. Het toilet, daar moet ik nu naartoe. Riem los, broek open en plassen maar!
Nog steeds tandpijn. Mijn naam is Jan Klemtoon en ik maak er een einde aan. Shit... een banaan.

Maar nu genoeg getypt, ik ga eens verder met mijn leven...

Insomnia

Ik heb vandaag de film "Taxi Driver" gekeken. De film draait rond Travis Bickle, gespeeld door Robert De Niro. Travis is een ex-marinier en Vietnamveteraan die problemen heeft om in slaap te vallen. Daarom komt hij op het idee om dan maar de nachtdienst te draaien als taxichauffeur.

Toen schoot een gedachte in mijn hoofd die ik vroeger ook wel vaker heb gehad.
"Hoe zou de wereld er uitzien als mensen geen slaap nodig hadden." Natuurlijk is slaapdeprivatie ongezond maar bij mijn vraag beschouw ik het slapen dus als iets dat zogezegd niet zou bestaan. Alsof het niet nodig zou zijn dat onze hersens minstens acht uur per dag moeten rusten.
Hier hebben we al iets gevonden, namelijk acht uur extra per dag. Dit is het gemiddelde dat ik slaap per dag, dus ik ga dit gemiddelde nemen als standaard voor mijn volgende berekening. De gemiddelde mens leeft ongeveer 40 jaar. 40 jaar x 365 dagen x 8 uur = 116800 uur of ongeveer 4867 dagen of ongeveer 13 jaar extra die we zouden kunnen "benutten".
Een ander iets wat er dan door mijn hoofd spookt is hoe men "dag en nacht" dan zou indelen. In principe zou een nachtwinkel bijvoorbeeld helemaal niks speciaals meer zijn, want wakker blijven is toch geen probleem. Ik denk dat alle winkels 24/7 open zouden blijven. Maar dit is maar een kleinigheid van wat er anders zou zijn. Ik zou hier nog 1001 speculaties kunnen neerschrijven, maar waar zou dit uiteindelijk naartoe leiden? Als ik zorg dat ik 53 wordt en de gemiddeld geschatte leeftijd van tegenwoordig overschrijdt ben ik al blij genoeg.

Maar nu genoeg getypt, ik ga Krizia op een Dr. Pepper trakteren...

Zo voel ik mij soms toch wel.

Gevangen in een net. Ik doe wat ik wil? Misschien maak ik mijzelf gewoon wijs dat ik doe wat ik wil. Ik wil misschien dingen doen die ik niet mag doen. Ik voel me vrij, zeg ik? Ik ben gewoon een marionet. Een visser gooit een net over mij heen. Op de markt beland ik, als koopwaar. Vijf euro per stuk! Of schat ik mijzelf te laag in? Of misschien te hoog? Dat zou wel leuk zijn, dat ik meer waard zou zijn dan ik denk.

Maar nu genoeg getypt, ik ga slapen...

Natuurlijk!

Ik heb nooit het begrip "kunststof" verstaan. Het impliceert dat de desbetreffende stof niet echt is. Alsof het op een onnatuurlijke manier verkregen is. Nu zegt mijn vriend, die Van Dale heet, het volgende over kunststof: "kunst·stof de; v(m) -fen langs chemische weg verkregen grondstof."
Mooi toch? Als je het mij vraagt is chemie een wetenschap, en wetenschap en natuurkunde zijn quasi synoniemen. Dus een kunststof is eigenlijk niet zo kunstmatig als men beweert.
Zijn andere dingen die men onnatuurlijk noemt dan wel zo onnatuurlijk zoals gezegd wordt? Wij mensen verschillen eigenlijk toch niet zoveel van dieren. Als je ons van bovenaf bekijkt zijn wij net als een bende miertjes. Wij doen onze alledaagse dingen. We zorgen voor eten, of laten ons voederen door anderen. We planten ons voort en sterven. Werkers en koninginnen. Bijen maken bijenwas en honing, wij maken ons zogenaamde "kunststoffen" die in onze Fanta zit, zodat deze langer bewaard kan worden. We leven door deze kunstmatige stoffen dan misschien 5 minuten minder lang, maar misschien bewaren we die 5 minuten tegelijkertijd omdat we niet opnieuw een Fanta moeten kopen omdat deze vervallen is.
Waar wil ik naartoe gaan met mijn verhaal dat zich nogal in verschillende kanten verspreidt als de kogels die een pas afgeschoten hagelpatroon verlaten?
Volgens mij bestaat er niets onnatuurlijk. Alles is natuur. Wij mensen zijn ook natuur. Als we een baby maken, dat een simpel gevolg is van coïtus, dan is dat natuur. Als we polyethyleen maken, dan is dit een misschien niet zo simpel gevolg van het feit dat we ruwe aardolie hebben verwerkt via een chemisch proces.
Alles is natuurlijk!


Maar nu genoeg getypt, ik ga verder lezen in "Hoor je beter in het donker"...

Blog voor iedereen!

Mijn blog was eerder privé. Het was niet zo dat niemand mijn blog kon zien, maar er wisten maar een handjevol mensen van mijn blog. Nu heb ik op aanraden van een vriend besloten om mijn blog "openbaar" te maken.
De reden dat ik dit eerst niet deed was omdat ik vind dat er nogal "persoonlijke" dingen instaan. Hier en daar een nogal pessimistische gedachtegang waar ik mij misschien wel een beetje om schaam. Hoewel dat eigenlijk is hoe ik soms denk.
Waarom zou ik dan een blog maken als ik toch liever niet wou dat andere mensen het zouden lezen? Deze blog fungeert een beetje als een soort dagboek voor mij. Ik lees graag de dingen die ik vroeger dacht nog eens terug.


Nu is dit blogbericht wel verre van pessimistisch. Het gaat hier namelijk om het onderstaand filmpje dat ik net ongeveer een kwartier geleden heb voltooid. Geniet ervan!

Maar nu genoeg getypt, ik ga Dinokoeken eten...

De ironie van een wimper.

Een wimper heeft als functie vuiltjes uit je ogen te houden.
Soms is diezelfde wimper het vuiltje in je oog.

Mijn aanwezigheid is net als een facebookstatus...

Ik werk in de hel voor vegetariërs ook bekend als FPNI/Ariake. Een bedrijf dat verschillende soorten vleesbouillon maakt voor andere bedrijven. De hele dag zie ik stukjes rundvlees voorbij vliegen. Het betaalt althans redelijk en daar doe ik het natuurlijk voor: "geld". De nieuwe gitaar die ik hebben wil en de
Zuid-Europareis betalen zichzelf niet.
Iemand op het werk vroeg mij of ik de volgende dag ook kwam werken. Op mijn bevestiging zei deze persoon: "Vind ik leuk!"

Deze persoon is nu buitengegooid omdat hij soms nogal koppig was en hier en daar flaters maakte. Hierop zeg ik: "Vind ik leuk!" Ik kon die persoon namelijk niet zo goed uitstaan. Toen zeiden ze dat ik maandag terug mocht gaan. Vind ik leuk! Weet je wat beter nooit was uitgevonden? Facebook!

Maar nu genoeg getypt, ik ga iets tweeten.

Mensen veranderen

Dat is lang geleden. Ik had het vandaag nog over mijn blog tijdens het eten van een bord vol au vent. Ik zag toen dat het bijna een jaar geleden was dat ik hier nog iets gepost heb. Ik vond al die tijd maar geen onderwerp nuttig genoeg om over te schrijven.
Dankzij dit jaartje zonder inspiratie heb ik een onderwerp gevonden, namelijk: "de grote veranderingen die ik ben ondergaan in een jaar tijd".

Ik heb ondertussen een band, en het is niet de band waar ik het op mijn post van 31 december 2009 over had. Ik heb nieuwe vrienden gemaakt en nieuwe vijanden. Ik heb principes verworven en verworpen. Er is veel gebeurd.
Het was zelfs zo een turbulent jaar dat ik het gevoel had dat mijn adolescentie pas heeft plaats gevonden.

Maar nu genoeg getypt... want mijn inspiratie is terug op...