dinsdag 28 augustus 2012

Tussen hemel en hel: hel.

Het volgend verhaal gaat over Lars Linkmans. Een zeventienjarige altruïst die op een dag iets spectaculairs meemaakte. Dit las ik in zijn dagboek.

13 augustus 2011
Beste dagboek,
Ik heb vandaag weer mijn best gedaan om een goed mens te zijn. Ik denk wel dat ik hier goed in ben geslaagd. Ik ben weer vrijwilligerswerk gaan doen in het OMGH, je weet wel, het opvangtehuis voor mensen met een geestelijke handicap. Jean Cleymans heeft weer op een van de tafels van de kleine eetzaal zijn ontlasting nagelaten. Natuurlijk heeft hij als goed excuus het probleem dat zijn geest in het schizoïde spectrum valt, dus wij nemen het hem helemaal niet kwalijk aan het opvangtehuis. Ik ga maar eens slapen want het is al laat en ik moet morgen vroeg opstaan om Janne te helpen bij het omspitten van haar 'biotuin'. Dat moet om een of andere reden om zes uur 's morgens in de vroegte gebeuren.

14 augustus 2011
Beste dagboek,
Het is nu 02:25 en er is me net iets vreemd overkomen. Ik heb de betekenis van alles achterhaald. Je vraagt je zeker af wat ik bedoel? Omwille van mijn altruïsme heeft een verschijning mij een wens tegoed gedaan. Ik zeg hier verschijning en niet engel of geest of wat dan ook omdat hij (of zij) niet zo genoemd wou worden. Mijn wens was dat ik wou weten wat de betekenis was van alles. Hij bracht me mee naar een plaats. Het enige wat het zei was het volgende: "DIT IS DE HEL."

DIT IS DE HEL
De hel ziet er helemaal niet uit zoals deze beschreven wordt in boeken en films. Niets van vuur en scherpe rotsen en mensen die gefolterd worden. Ook geen satanfiguren en dergelijke. Vergeet al die fabeltjes maar.
De hel heeft een mokkakleurige lucht met donkere spikkels. Vergelijk het met een kop koffie met kleine stukjes chocolade in. Om je heen bevinden zich allemaal gigantische bollen ijs. Ze hebben ongeveer een diameter van tweeënhalve meter. Nu ben ik een belangrijk detail vergeten. In de lucht hangt er ook een zon. Een warme zon. Het is wel degelijk warm in de hel. Zeer warm. Dat is dus wel waar. Dat het uitermate warm is in de hel. Dus dan krijg je wel zin in zo een bolletje ijs. Dus ik maar rennen naar zo een bol chocolade-ijs; je kon namelijk kiezen tussen vanille en chocolade. Ik maar rennen en rennen en je raadt het nooit. De bollen ijs leken zich telkens te verwijderen van mij als ik dichter wou naderen. De verschijning zei opeens tegen mij met zijn (of haar) holle, bolle, hese, verheven stem: "WACHT DUIZEND JAAR." Dus ik wachtte en wachtte duizend jaar lang in de hitte. Dat is niet gemakkelijk als er niemand om je heen is. Had ik dat al gezegd, dat je helemaal alleen bent in de hel? Alsof je de enige persoon op aarde geweest bent die ooit iets mispeuterd heeft.
Duizend jaar later stond de verschijning voor mij. "ONTWAAK!", zei zij (of hij) met een holle, bolle, hese, verheven stem. Ik rende naar een bol chocolade-ijs en stond er een centimeter van verwijderd. Ik stak mijn uitgedroogde tong uit en toen gebeurde er iets dat eigenlijk allang gebeurd moest zijn. Het ijs begon te smelten.