"Braille" of "Een boek met jouw naam als titel"

Als ik blind word,
zal ik je nog steeds lezen.
Niet meer met mijn ogen, maar met mijn vinger.
Ik zal mijn rechterwijsvinger gebruiken.
De vingertoppen van mijn linkerhand zijn namelijk vereelt,
van het gitaarspelen voor jou.
Meermaals zal ik jouw pagina's doorlopen.
Dan van links naar rechts.
Daarna van boven naar onder.
In een dwaze bui van achter naar voren.
Zodra ik het boek vanbuiten ken,
schrijf ik een recensie met als besluit:
"Het mooiste boek dat ik ooit gelezen heb!"
En uiteindelijk lees ik het nog eens.

Taaltip nummer 1

Het woord "galerij" schrijf je met één "l".
Je spreekt het uit als volgt: [xɑləˈrɛi].

ongedempte harmonische trilling

ik was de eerste die
het kunstwerk mocht aanschouwen.
hij wou altijd al een beetje
doe-het-zelven,
doch was dit niet
een stokpaard.
de ongedempte
harmonische
trilling
of toch een goede benadering ervan.
geen happy end
of was zijn laatste orgasme
dat wel?

een aap die geen bananen eet

Mijn allerliefste lieveling
Laten we de wereld verlaten en
Redeneren over hoe te overleven
Solo, met ons tweeën
Simpelweg het universum verkennen
Mijn allerliefste lieveling

Tussen hemel en hel: hemel.

14 augustus 2011
Goedemorgen beste dagboek,
Ik zal maar beter alles onmiddellijk noteren zodat ik geen detail vergeet van hetgeen ik daarstraks nog heb mogen meemaken, want het zit nog lekker vers in mijn hoofd.

DIT IS DE HEMEL
De hemel is net hetzelfde als de hel. Het verschil is dat je er niet alleen bent en je kan er zoveel ijs eten als je wilt.
Dus bij deze weet ik wat de betekenis is van alles. Ik wil niet meer in de voetsporen van mijn vader treden en zijn bedrijf van microgolffolie overnemen. Ik ga de wereld rondreizen en gratis ijs uitdelen.

15 augustus 2011
Beste dagboek,
Hier is nog een gedicht voor jou. Dit is het derde gedicht dat ik in jou zal schrijven. Vandaar de titel.

Gedicht nummer 3.
zij hield van hondsdolheid
of was het nu mosterd?
maar ik ben geen van beide
het derde gedicht dat zij schrijft
is het tweede gedicht dat ik lees

Het spijt me, dagboek, dat ik geen betere gedichten schrijf. Ik zal blijven oefenen!
Goedenacht.

Tussen hemel en hel: hel.

Het volgend verhaal gaat over Lars Linkmans. Een zeventienjarige altruïst die op een dag iets spectaculairs meemaakte. Dit las ik in zijn dagboek.

13 augustus 2011

Beste dagboek,

Ik heb vandaag weer mijn best gedaan om een goed mens te zijn. Ik denk wel dat ik hier goed in ben geslaagd. Ik ben weer vrijwilligerswerk gaan doen in het OMGH, je weet wel, het opvangtehuis voor mensen met een geestelijke handicap. Jean Cleymans heeft weer op een van de tafels van de kleine eetzaal zijn ontlasting nagelaten. Natuurlijk heeft hij als goed excuus het probleem dat zijn geest in het schizoïde spectrum valt, dus wij nemen het hem helemaal niet kwalijk aan het opvangtehuis. Ik ga maar eens slapen want het is al laat en ik moet morgen vroeg opstaan om Janne te helpen bij het omspitten van haar 'biotuin'. Dat moet om een of andere reden om zes uur 's morgens in de vroegte gebeuren.

14 augustus 2011
Beste dagboek,
Het is nu 02:25 en er is me net iets vreemd overkomen. Ik heb de betekenis van alles achterhaald. Je vraagt je zeker af wat ik bedoel? Omwille van mijn altruïsme heeft een verschijning mij een wens tegoed gedaan. Ik zeg hier verschijning en niet engel of geest of wat dan ook omdat hij (of zij) niet zo genoemd wou worden. Mijn wens was dat ik wou weten wat de betekenis was van alles. Hij bracht me mee naar een plaats. Het enige wat het zei was het volgende: "DIT IS DE HEL."

DIT IS DE HEL
De hel ziet er helemaal niet uit zoals deze beschreven wordt in boeken en films. Niets van vuur en scherpe rotsen en mensen die gefolterd worden. Ook geen satanfiguren en dergelijke. Vergeet al die fabeltjes maar.
De hel heeft een mokkakleurige lucht met donkere spikkels. Vergelijk het met een kop koffie met kleine stukjes chocolade in. Om je heen bevinden zich allemaal gigantische bollen ijs. Ze hebben ongeveer een diameter van tweeënhalve meter. Nu ben ik een belangrijk detail vergeten. In de lucht hangt er ook een zon. Een warme zon. Het is wel degelijk warm in de hel. Zeer warm. Dat is dus wel waar. Dat het uitermate warm is in de hel. Dus dan krijg je wel zin in zo een bolletje ijs. Dus ik maar rennen naar zo een bol chocolade-ijs; je kon namelijk kiezen tussen vanille en chocolade. Ik maar rennen en rennen en je raadt het nooit. De bollen ijs leken zich telkens te verwijderen van mij als ik dichter wou naderen. De verschijning zei opeens tegen mij met zijn (of haar) holle, bolle, hese, verheven stem: "WACHT DUIZEND JAAR." Dus ik wachtte en wachtte duizend jaar lang in de hitte. Dat is niet gemakkelijk als er niemand om je heen is. Had ik dat al gezegd, dat je helemaal alleen bent in de hel? Alsof je de enige persoon op aarde geweest bent die ooit iets mispeuterd heeft.
Duizend jaar later stond de verschijning voor mij. "ONTWAAK!", zei zij (of hij) met een holle, bolle, hese, verheven stem. Ik rende naar een bol chocolade-ijs en stond er een centimeter van verwijderd. Ik stak mijn uitgedroogde tong uit en toen gebeurde er iets dat eigenlijk allang gebeurd moest zijn. Het ijs begon te smelten.

De minder aangename muzikant

Ik bespeel de piano met mijn neus.
Zwarte toetsen raak ik niet aan, ik hou het namelijk graag simpel.
Een eenvoudig melodietje voor jou.
Wil je een akkoord? Hierzo, ik zal mijn tenen gebruiken!
Te dissonant voor jou? Dat is dan godverdomme jouw probleem!
Mijn huis uit, nu meteen! Ik ben zo gastvrij om jou een drankje en een hapje aan te bieden en mijn muzikale talenten te delen en dit krijg ik terug als dank? Haal die frons van je gezicht!
...
Mijn diepste verontschuldiging, ik was mezelf even niet. Ik was mijn buurman.
Goedemorgen, goedemiddag en goedenacht.

De ontdekkingsreis

net zoals een verkenner
breng ik je in kaart
en
zodra er niets meer te ontdekken valt
keer ik je
binnenstebuiten
zodat ik je nog beter kan
doorgronden

Het einde (deel I: Het begin)

Het is nogal grappig hoe ik in het kanaal sprong op aanvraag van een compleet vreemde. De bodem bevond zich blijkbaar ietsje hoger dan ik had ingeschat. Het is trouwens waar dat je leven aan je voorbijflitst net voor je sterft. Voor waarnemers is het een seconde, voor jezelf duurt het een uur. Ofja, ongeveer een uur natuurlijk, ik had toevallig geen chronometer in mijn buurt.

Het eerste dat je ziet is inderdaad een tunnel met licht aan het einde. Dat is gewoon het herbeleven van je geboorte. Misschien niet de meest aangename herinnering. Ik hield van mijn moeder, maar van het feit dat ik uit haar vagina ben gegleden was ik mij liever niet bewust. Vreemd dat een herinnering die in een periode afspeelt waar je eigenlijk als mens nog geen volledig ontwikkeld bewustzijn hebt zich toch in die hersens wist te manifesteren. 

Om een of andere reden herinner ik mij veel te goed hoe ik op mijn vijfde verjaardag een set stempels kreeg voor mijn verjaardag. Ik moet mij wel zeer gelukkig gevoeld hebben als kind met die stempels. Waarom stempels?

Mijn excuses! Dit zal nogal slap nieuws zijn. Mijn kindertijd was inderdaad niet de meest turbulente periode van mijn leven. Ik zal eens aan het interessante deel beginnen. Ik was pas een maand geleden zestien jaar geworden...

Zucht

Blaas uit
"dit voelt zo goed, Jane"
Ze deed het maar omdat het moest

Pruillippen in de zon
Druiloren op het gras
En sluik haar onder een hoge hoed

Adem diep in
Grote close-up

(i.s.m. Frédérique Rizza) 

Quentin

Dit is het verhaal van een bizarre man die opgroeide in een vreemde omgeving en zijn tijd meestal doorbrengt in een eigenaardige slaapkamer.
Quentin is een zesendertigjarige man met bruin haar. Het haar van Quentin is sluik en zo een zesendertig centimeter lang. Quentin heeft geen onknap gezicht. Hij wordt vaak veel jonger geschat dan zijn echte leeftijd. Hij heeft bruine ogen en is hier niet tevreden mee. Als kind wou hij ooit de ogen van een klasgenoot, Kevin genaamd, uitlepelen. De kleuterleidster had hier snel korte metten mee gemaakt en Quentin mocht een uur op zijn knieën naar de noordermuur gericht spenderen. In datzelfde jaar en in diezelfde kleuterklas werd een van Quentin's grootste talenten ontdekt. Quentin had een uitzonderlijk perfect gevoel voor ritme. Op de verjaardag van Sandra, een ander klasgenootje van Quentin, werd namelijk gezongen van "Lang zal ze leven, lang zal ze leven, LANG ZAL ZE LEVEN IN DE GLORIA!" Quentin klapte mee tijdens het liedje, maar hij klapte niet zomaar mee. Het was een ritmisch feest alsof onze jonge held de genen van Keith Moon had ontvangen.
Quentin is dan ook naar de muziekschool gegaan. Hij is zijn eerste band begonnen toen hij 14 was, Bloodsplattered Heroes genaamd. Hij heeft ook nog gedrumd bij Stereoface, PONY The Group en De Buren van mijn Oma. Telkens deze bands groot werden stapte hij eruit. Onze vriend Quentin hield namelijk veel meer van het simpele leven. Hij was immers afgestudeerd als Industrieel Ingenieur en werkt momenteel bij het bedrijf Waarnatoe? dat GPS-toestellen vervaardigt en verkoopt. Zijn functie in dat bedrijf is vooral technisch adviseur, maar hij heeft zijn muzikale insteek her en der toch kunnen verwerken in zijn job. Hij heeft namelijk het belsignaal ingespeeld en opgenomen dat te horen is als je met een
Waarnatoe?-GPS de maximum toegelaten snelheid overschrijdt.

Lisa

Dit is het verhaal over een ordinaire vrouw in een ordinair huis met een ordinaire woonkamer.
Lisa is een vierendertigjarige vrouw met bruin haar. Het haar van Lisa golft en is zo een vierendertig centimeter lang. Lisa is een mooie vrouw. Ze heeft net iets te groene ogen, een bleek gezicht en is honderdzeventig centimeter lang. Een opvallend kenmerk van Lisa is haar gedistingeerde stem. Uiteindelijk heeft ze hier duchtig gebruik van gemaakt om verschillende manieren van broodwinst te verwerven. Ze heeft bijvoorbeeld de bekende reclamefilm van Kampiko ingesproken. De verkoop van Kampiko, een product tegen keelontsteking, steeg met wel dertig procent. Daarna heeft Lisa nog veel reclamefilmpjes ingesproken en onderzoek wees uit dat het inderdaad Lisa's stem was die de verkoop van de producten deed stijgen.
Lisa vond het wel leuk om al die reclamefilms in te spreken, maar het was een beetje een onzekere job. Soms duurde het eventjes tot de volgende aanbieding waardoor ze vaak moest werken in supermarkten om staaltjes aan te bieden. Niemand herkende haar dan, maar dat vond ze helemaal niet erg.
Op een dag is Lisa aan het surfen op het internet, op zoek naar een vacature. Plots valt haar oog op iets dat haar zeer interessant lijkt: "Inspreken van GPS-stem. Vast contract." enzovoorts enzoverder. Een in telegramstijl geschreven jobaanbieding op het internet. Dat leek nogal overbodig omdat men tegenwoordig niet meer moet letten op de hoeveelheid tekens die gebruikt worden in een advertentie.
Onmiddellijk stuurde Lisa een mail met haar CV en het duurde niet lang voor ze werd aangenomen, want haar reputatie was meer dan bekend bij het GPS-bedrijf Waarnatoe? genaamd.
Lisa kon quasi onmiddellijk beginnen en kreeg een vast en hoog maandloon voor het inspreken van GPS-instructies.
Hoera voor Lisa!

Oprit

Al fietsend naar mijn bestemming probeerde ik mijn hoofd te ledigen. Ik moest stoppen voor een kruispunt. Er reden veel auto's langs. Het was een druk moment, maar het vreemde was dat de auto's zeer traag leken te rijden. Elke bestuurder leek mij eindeloos aan te staren alsof mijn aanzien het hoogtepunt van hun dag was. Ik stak de weg over en draaide sierlijk naar links. Ik fiets namelijk zeer sierlijk. Zo voelt het althans aan van mijn oogpunt.
Quasi aangekomen op mijn bestemming duw ik op beide remmen en hef ik mijn rechterbeen over het frame van mijn fiets. Hup, fiets in de klem. Ik vind het telkens zo een seksueel gebaar, een fiets in een fietsklem duwen. Daar stond ze dan op mij te wachten. Ze ziet eruit zoals ik wil dat ze er uitziet. We praten over hetgeen ik wil praten. We wandelen naar waar ik naartoe wil wandelen terwijl we elkanders hand vasthouden.
We wandelen langs mijn thuis. Mijn broer roept naar mij waarop zij snel wegrent. Ik verstijf helemaal.
"Wat was je aan het doen?", vraagt mijn broer terwijl hij naar me kijkt alsof ik iemand ben die hij voor de eerste keer ontmoet. "Ik was gewoon..." Verder dan dit gestamel kwam ik niet.
"Je was tegen jezelf aan het praten en je hield je eigen hand vast. Is er soms iets met jou?" Ik had blijkbaar mijn linkerhand de hele tijd zo hard vastgehouden met mijn rechterhand dat mijn vingertoppen volledig wit waren door een tekort aan bloed. Langzaam sijpelde de realiteit binnen. Die lelijke realiteit dat er iets mis is met mij. Ik lijk het allemaal niet meer aan te kunnen.
Stilletjes ga ik op de kiezeltjes liggen. Sommige steentjes porren in mijn zij, maar ik vind het allemaal niet meer zo erg. Er verschijnt een vreemde lach op mijn gezicht. Ik ben de gelukkigste persoon ter wereld en zal nu voor eeuwig slapen.

Het Einde.

De wereld zal niet desintegreren
De aarde zal niet in tweeën, noch in drieën splitsen
Er zal zich een implosie voordoen
Gevolgd door een explosie
BOEM!
Ik in drie miljard deeltjes
Waarna ik samensmelt
Tot een nieuwe ik

Ik wil rijk zijn!

Dromen over een vermogen
het zou niet mogen
Van roze wolkjes met witte bolletjes
mijn kop met krolletjes
Mezelf ondervragen met vragen
die in gedachten vervagen

Plagiaat

Plakstift
Ik vroeg of je het te lang vond.
Of ik er misschien een stukje af
 moest knippen.
Van de eeuwigheid.

Ik wilde niet natuurlijk, maar 'k had
 mijn schaar toch meegebracht.

Je keek wat gek toen ik het vroeg.
Schudde je hoofd
haalde nog een stukje papier uit je zak

en vroeg toen,
naar een plakstift.

Het bovenstaand gedicht is niet geschreven door mij. De echte schrijfster heet Frédérique Rizza. Ze heeft een website gevuld met interessante poëzie en ik heb het gedicht gekozen dat ik het meest interessant vind.

Ikzelf hou ook wel van poezie. Soms doe ik een poging zelf iets te schrijven; ik slaag er echter in om enkel een zin of twee neer te typen. Ik denk dat er een gedachte in mij huist dat meer zinnen de kern van mijn "gedicht" alleen maar zouden doen vervagen. Bij deze een gedicht volledig uit mijn eigen hand en hoofd.

Ik lieg, zij liegen.
Jij liegt niet.
De waarheid is ergens, maar is ergens niet gewoon nergens zonder een 'n'?


Maar nu genoeg getypt, ik ga verder lezen op http://www.frederiquerizza.yolasite.com/gedichten.php

De "Karma Police" zou eens een grote opkuis moeten doen. (deel III)

Doemscenario's. Dat was de titel van het hoofdstuk in het boek waar ik over de zonnewind en zonnestorm had gelezen. Zoals in mijn vorig bericht beschreven zou een zonnestorm elk elektrisch toestel defect maken.
Om alles terug op te bouwen zou heel erg lang kunnen duren. Allerhande doemscenario's begonnen zich toen in mijn hoofd af te spelen.
Stel dat het dertig jaar zou duren om terug een eerste elektriciteitscentrale volledig bedrijfsklaar te krijgen. Dertig jaar lang zullen we dan als een semi-Middeleeuwse beschaving moeten leven. Ik zou hier een waslijst kunnen neerschrijven met alle luxe die ons zal ontbreken, maar de meer essentiële vragen die dan in mij opkomen zijn de volgende.

Zal er een evenwicht ontstaan tussen arm en rijk? In een maatschappij die ondenkbaar is zonder elektriciteit zal de macht en rijkdom van veel mensen vervallen. En hoe meer vermogen je bezit, des te groter het verlies zal zijn.

De tweede vraag waar ik mijn gekrulde bol mee pijnig is of de mensen terug dichter bij elkaar zullen groeien? Tijdens de desbetreffende catastrofe zal er veel paniek en chaos zijn. Iedereen zal steun moeten zoeken bij malkaar. Anderzijds spelen er in mijn hersenpan post-apocalyptische scenario's af waar mensen misbruik maken van de situatie.

Zoals de titel van deze trilogie al impliceerde zou ik het misschien beter vinden voor de wereld als zo een zonnestorm onze blauwe gehaktbal zou bereiken. Dan wordt het vuil misschien eens weggeveegd. Ter andere zijde zou ik niet meer kunnen bloggen, dus laten we maar hopen dat een groepje ingenieurs iets uitvindt om een zonnestorm af te weren.

Maar nu genoeg getypt, ik ga gedichten lezen...

De "Karma Police" zou eens een grote opkuis moeten doen. (deel II)

Waarom vond ik het jammer dat we terug stroom hadden op de beruchte dag waar ik in mijn vorig bericht over geschreven had?
Het toeval wou nu dat ik net de avond ervoor in een boek had gelezen over een zonnestorm. Vereenvoudigd uitgelegd straalt de zon deeltjes uit die schadelijk zijn voor al onze elektrische apparaten. Deze deeltjes worden afgeweerd door het magnetisch veld van de aarde. Aan de noord- en zuidpool gebeurt die afwering veel minder. Daar kunnen we dan ook de fenomenale aurora borealis respectievelijk aurora australis waarnemen.
Nu bestaat er een kans dat deze deeltjes toch binnen onze atmosfeer dringen. Dit is al eens voorgevallen in 1859. Vermits er nauwelijks elektrische apparaten bestonden was de enige opmerkelijke schade deze van de Trans-Atlantische telegraaflijn tussen Amerika en Europa.
En dan nu ter zake.

Het magnetisch veld van onze blauwe gehaktbal begeeft het een seconde. De zonnewind breekt door onze atmosfeer. We aanschouwen een aurora in onze achtertuin. Doch, simultaan begeven al onze elektrische toestellen het. Mijn mobiele telefoon doet niets meer, de televisie stinkt naar verbrand plastic. Ik wil de radio inschakelen maar deze geeft ook geen enkele respons. De paniek slaat toe en totale chaos breekt uit.

Op hetzelfde moment is een schapenhoeder in Afghanistan verbijsterd van de aurora. Na dit spektakel te hebben aanschouwd keert hij terug in zijn berghut om soepgroenten te snijden. Hij steekt zijn vuur aan met een lucifer en vult zijn glas met haft mewa.


Maar nu genoeg getypt, ik ga kijken welke nieuwe GSM ik ga kopen...