Het einde (deel I: Het begin)

Het is nogal grappig hoe ik in het kanaal sprong op aanvraag van een compleet vreemde. De bodem bevond zich blijkbaar ietsje hoger dan ik had ingeschat. Het is trouwens waar dat je leven aan je voorbijflitst net voor je sterft. Voor waarnemers is het een seconde, voor jezelf duurt het een uur. Ofja, ongeveer een uur natuurlijk, ik had toevallig geen chronometer in mijn buurt.

Het eerste dat je ziet is inderdaad een tunnel met licht aan het einde. Dat is gewoon het herbeleven van je geboorte. Misschien niet de meest aangename herinnering. Ik hield van mijn moeder, maar van het feit dat ik uit haar vagina ben gegleden was ik mij liever niet bewust. Vreemd dat een herinnering die in een periode afspeelt waar je eigenlijk als mens nog geen volledig ontwikkeld bewustzijn hebt zich toch in die hersens wist te manifesteren. 

Om een of andere reden herinner ik mij veel te goed hoe ik op mijn vijfde verjaardag een set stempels kreeg voor mijn verjaardag. Ik moet mij wel zeer gelukkig gevoeld hebben als kind met die stempels. Waarom stempels?

Mijn excuses! Dit zal nogal slap nieuws zijn. Mijn kindertijd was inderdaad niet de meest turbulente periode van mijn leven. Ik zal eens aan het interessante deel beginnen. Ik was pas een maand geleden zestien jaar geworden...